Het bevochten 11-steden kruisje is binnen!

Yes! We did it!

Met vertrouwen heb ik naar de tocht toegeleefd. De 11-merentocht hebben we als het ware als een soort training op de 'tocht der tochten' gefietst. En dat ging boven verwachting snel en goed.

Toch slaat de spanning op de vooravond toe. De planning is natuurlijk vroeg te gaan slapen, want slaap is erg belangrijk. Uitgerust zijn voor een diabeet is extra belangrijk, anders kun je sneller last krijgen van schommelende bloedsuikerwaarden. Maar ja.. spanning en slaap gaan niet samen! Toch nog wel een kleine 6 uur slaap, voor sommige mensen is dit genoeg, maar ik heb toch wel minimaal 7 tot 8 uur nodig voor een uitgerust gevoel.

Dan gaat 5 uur 's nachts de wekker.. Mijn eerste gedachte is: ''wie doet dit nou voor zijn lol?!' Dat is typisch mijn ochtendhumeurtje die spreekt. Ik merk dat de spanning (adrenaline) die er op de vooravond was, weer de kop op steekt en dat maakt je nagenoeg ook extra wakker.

Na het opfrissen en kleren aan doen de bloedsuikerwaarde checken, deze is licht aan de hoge kant voor de ochtend (7.8), maar ook verklaarbaar door de spanning en weinig slaap. De andere gedachte is weer dat ik door de inspanning van vandaag de wat hogere bloedsuikerwaarden kan gebruiken voor verbranding. Hier ben ik dus al aan het anticiperen op wat komen gaat, met dat soort dingen ben je bezig vanaf het moment van opstaan. Dat doe jij eigenlijk elke dag, maar omdat je verder over het algemeen dezelfde soort dagen hebt qua inspanning, wordt het meer automatisme en doe je veel op gevoel. Al kun je altijd nog eens flink verrast worden.

Dan de checklist nagaan voor alle benodigde spullen, banden op pompen (waar ik blijkbaar Jenny wakker mee maakte, sorry!) fiets in de auto en naar mijn broer toe. Ook hij had niet echt een goede nacht gehad, gek hé? Maar goed, geen tijd voor klagen, focus op wat komen gaat.. daar komt de spanning misschien ook vandaan, want wat komen gaat weet je nog niet en er kan van alles gebeuren onderweg.

Bij Alexander aangekomen merk ik dat het bewolkt is en drupt. Het zou toch eerst nog droog blijven vandaag?! Eenmaal in de auto onderweg naar Bolsward wordt het alsmaar donkerder en begint het aanzienlijk te regenen. Dat stemt dan toch wel een beetje. Ik weet dat het best gevaarlijk is met veel mensen te fietsen in de regen (nat wegdek = verraderlijk glad), het kan leiden tot onderkoeling en het is natuurlijk gewoon niet leuk. Buienradar gecheckt en dan zie je dat het rond de starttijd droog moet worden, dat stelt weer enigszins gerust.

Aangekomen in Bolsward, drukte van jewelste, de auto moesten we parkeren in een of andere wijk in Bolsward. Dan is het een kwestie van klaarmaken. Dubbelcheck van kleding, eten, insuline & meter, stempelkaart, fiets uit de auto, helm op en hup.. op naar de start!

De binnenstad van Bolsward staat vol, maar ook is er op dit vroege tijdstip al veel sfeer. Iedereen word in colonnes begeleid en de luidspreker-meneer geeft nog enkele tips en spreekt iedereen moed toe voor de komende 240 km. Al met al, duurde het starten langer dan verwacht maar dan begint toch eindelijk het fietsen.

Niet te hard van stapel lopen... ik denk een valkuil welke sommige mensen herkennen die net als ik het een beetje in hun aard hebben zitten om mensen te willen inhalen (omdat je voelt dat je harder kan), of omdat je snel de stempelposten wilt halen. Dan ga je jezelf extra tegenkomen, want je moet erop rekenen dat je jezelf sowieso een keer tegenkomt gedurende de tocht. Je moet je ook niet met niet de extra getrainde renners willen meten, die het waarschijnlijk als een 'lekkere training' zien. Wij zijn getraind, maar geen profs. Toch is het best moeilijk om je niet te laten beïnvloeden.

We worden al in het begin redelijk op de proef gesteld, dit vanwege de noordoosten wind en het was nog bewolkt en nog behoorlijk fris! Het was dan wel droog, maar zoals ik al aangaf, het wegdek was nog nat. We hebben een paar kilometer na de start een aantal deelnemers langs de kant zien zitten/liggen met EHBO en politie begeleiding erbij. Dan hoop je maar dat het niet ernstig is.

Franeker naar Holwerd is een lang stuk langs de dijk en hier was de wind dus ook goed aanwezig. Ik kreeg op dit stuk last van mijn onderrug, met nog 200km te gaan. De linker onderwervel (ooit een keer te zwaar getild), iets wat ik in een eerdere training ook al voelde. Dit bleek ook de gehele tocht de lastigste kwaal te blijven. 

Na Holwerd komt Dokkum, daarna ga je van het noorden in een kronkelende lijn naar het zuiden van Friesland. Omdat de wind noord-oosten was, hadden we hier veel wind in de rug. En dat fietst lekker! Daarbij maakte de bewolking vanaf Dokkum, plaats voor de zon en dat geeft ook extra positiviteit en kracht. Even een bloedsuiker-meting tussendor, een 7.0, prima waarde. Daarbij te weten dat ik deze dag geen snelwerkende insuline gebruik (normaal voor elke maaltijd) en de vooravond minder langwerkende insuline heb gespoten. Maar goed ook, want daar kun je je erg op verkijken. Een hypo onderweg is écht niet wenselijk, want het heeft direct effect op je gehele energie huishouding. Constant te hoog zitten is ook niet goed, maar onwaarschijnlijker omdat je de hele dag brandstof verbruikt.

In Leeuwarden straalde de zon. Daar werden we vlakbij huis, waar de tour langs kwam, ontvangen door een ontvangstcommité. Zij hielden mooi de banner van het Diabetesfonds vast (zie foto). Thuis nog even een bord pasta naar binnengewerkt, bidons met ISO-drank gevuld en weer op de fiets voor het tweede stuk. Oja, tussentijdse bloedsuikermeting, een 8.2. Niet verkeerd, omdat ik onderweg een Snelle Jelle koek heb gehad (behoorlijke bloedsuiker stijger) en andere energiebars, een appel + ISO dranken. Wat hoger zitten met sporten is niet erg.

Van Leeuwarden naar Bolsward (op de helft, 120km) kreeg Alexander wat last van verzuring. Dan willen de benen gewoon even niet meer, dan is het zaak op eigen tempo door te peddelen. Dit overkwam mij op de weg naar Sloten (na zo'n 160km), een lang recht stuk. Ook al moet je dan nog een paar kilometer totdat je bij Sloten bent, het voelt alsof het oneindig is. Alle pijntjes zijn dan extra voelbaar; mijn rug die de hele tocht door zeurt (ja.. ik zal even naar fysio/huisarts), mijn nek/schouders/handen door het steunen en je voelt dat je gewoon weinig kracht hebt. 

De stempelposten zijn dan oplaadpunten, maar ook niet te lang rusten want dan kak je in. Oja bloedsuikermeting, een mooie 6.2. Verder naar de dijk, Friesland súd-west, het kilometers aftellen begint. Maar dan ben je er echt nog niet, de mentale strijd begint een beetje op te spelen. Het weer betrekt, de voorspelling is dat er onweer en regen komt. Je wil daar niet in komen te zitten, dan rijd je de tocht mogelijk niet uit. Zo is uiteindelijk ook gebleken voor 750 deelnemers.  De laatste kilometer langs de Dijk naar Hindeloopen is een pittig stuk en ging op automatische piloot, proberen uit de wind te fietsen door bij groepjes aan te haken.

Vanaf Hindeloopen is het nog 20km, dat klinkt alsof de finish om de hoek is, maar dat is dus niet zo...Workum is de laatste stempelpost, dan is het nog 12km naar Bolsward en dit was pal tegen de wind in. Toen kreeg ik even de strijd met mijzelf. De laatste 2 km kreeg ik last van misselijkheid en moest ik even stoppen. Maar met nog 2km ga je natuurlijk niet opgeven, opgeven was hoe dan ook geen optie :).

Eenmaal bij de finish, staan er honderden mensen langs de kant. Ook al staan ze er niet speciaal voor jou, toch voelde dat wel een beetje zo. Gedurende de hele tocht was er veel support in dorpen, steden en andere plekken en dat is erg leuk.

Als we met zijn allen door blijven trappen komen we er wel. Onderzoek heeft zin! Geld is de benodigde brandstof om door te gaan. Deze actie is opgedragen aan de ontwikkeling en op de markt krijgen van de kunstmatige alvleesklier. De hoop is er dat dit apparaat er eind dit jaar of volgend jaar komt. Maar het blijft symptoom bestrijding...

Voor de weg naar genezing moeten we door blijven trappen. 

Iedereen bedankt voor de steun en donaties!